مقاله نقش فناورى هاى ارتباطى در پيشرفت كشور

گروه محصول -> کامپیوتر و IT کلیه ی گرایش ها

مقاله نقش فناورى هاى ارتباطى در پيشرفت كشور

قیمت: ۴۹۰۰۰ریال تعداد صفحات: 12 کد محصول :4920 حجم فایل:13,44 KB نوع فایل :rar

فایل ورد قابل ویرایش

توضیحی مختصر از متن فایل :

توسعه دانش و اطلاعات، وضعيت جديدى را در دنيا به وجود آورده است و صاحبنظران و انديشمندان، آن را با انقلاب اطلاعات از تحولات پيشين صنعتى متمايز ساخته اند. كارو لوكس، استاد دانشگاه تهران و از هموطنان ارمنى ما اعتقاد دارد كه انقلاب جديد تكنولوژيكى، فرصت هاى بى شمارى را فراروى كشورهاى در حال توسعه و از جمله ايران گذاشته است تا عقب ماندگى صنعتى خود را جبران كنند. دكتر لوكس بر اين نكته تأكيد دارد كه بهره گيرى از تكنولوژى هاى جديد، الزامات خاصى را طلب مى كند.
او در عين حال، برگردان «فناورى» را ترجمه مناسبى براى «تكنولوژى» نمى داند از اين نظر، اصطلاح «فن شناسى» را به كار مى برد. گفت وگو با اين استاد دانشگاه در پى مى آيد.
اگر اجازه بدهيد نخست اين سؤال را بپرسم كه چه انگيزه اى باعث شد شما در كنار حوزه تخصصى برق و كامپيوتر، به فعاليت هاى ديگرى در حوزه هاى آموزش، خلاقيت و در مجموع مسائلى كه به توسعه مرتبط است روى بياوريد؟
در واقع، تخصص اصلى من مهندسى كنترل سيستم است. يعنى تخصصى كه بيشتر به متدولوژى كار دارد تا به حوزه هاى كاربردى. همانقدر مى شود يك سيستم مهندسى را مورد كنترل قرار داد كه يك سيستم اجتماعى و اقتصادى مورد كنترل قرار گيرد. آن متدولوژى كه تخصص من هست در حوزه هاى مختلف مورد استفاده قرار مى گيرد.
در مورد شخص خودم، علايق ميان رشته اى در من قوى بود و محيط هاى درس خواندن و فعاليت كارى ام هم اين را تشويق مى كرد. من فارغ التحصيل دانشكده فنى دانشگاه تهران هستم و در دانشگاه كاليفرنيا - بركلى تحصيلاتم را تا مقطع دكترا ادامه دادم. در هر دوى اين دانشگاه ها، رشته ما به صورت طيف وسيع تعبير مى شد و همكاران من در دانشگاه تهران هم، طيف وسيعى از علايق دارند و من تنها فردى نيستم كه به صورت ميان رشته اى، تحقيقاتم را در حوزه هاى مختلف دنبال مى كنم. بنابراين هم به صورت فردى اين انگيزه وجود داشت و هم در محيط كارى، فضا براى اتخاذ چنين رويكردى، مناسب بود. به اينها بايد يك عامل سومى اضافه كنم و آن، همكارى با همسرم است كه در دپارتمان انسان شناسى دانشكده علوم اجتماعى دانشگاه تهران تدريس مى كند و بسيارى از مقالات علمى كه در كنفرانس هاى مختلف ارائه داديم با همكارى يكديگر نوشته شده اند.
در محيط دانشگاهى، اين رويكرد ميان رشته اى به چه نحو تقويت شد؟
بعضى از دانشكده هاى فنى دانشگاه ها روى جنبه فنى يك رشته تحصيلى تأكيد مى كنند. اما دانشگاه تهران و دانشگاه كاليفرنيا دانشگاه هايى هستند كه طيف وسيع عمل مى كنند. به اين صورت كه دانشجو علاوه بر رشته اصلى تحصيلى، بايد رشته اى ديگر هم براى خودش تعريف كند. رشته اصلى من، مهندسى كنترل سيستم ها و دو رشته فرعى «اقتصاد مالى» و «آمار و ارتباطات» است. اما به تدريج در حوزه هاى ديگرى مثل آموزش هم فعاليت هايى انجام دادم و ساليان سال است كه در دانشگاه به تحقيق و تدريس مشغول هستم. من متخصص مهندسى كنترل هستم ولى اين مهندسى كنترل را با كار در يك كارخانه به كار نبسته ام. آموزش، علاوه بر جنبه تجربى كه شامل تدريس مى شود، يك جنبه تخصصى هم دارد و ما به آموزش به عنوان سيستم نگاه مى كنيم.
شما به عنوان يكى از سخنرانان ايرانى كنفرانس «مديريت دانش، آموزش الكترونيكى و ارتباطات» با ارائه مقاله اى حضور داشته ايد. در آنجا چه مباحثى مطرح شده است؟
مقاله اى كه ارائه شد با عنوان اصلى «فن شناسى اطلاعات و توسعه جهانى - محلى» و با تيتر فرعى «نقشه راه براى رويكردهاى ابتكارى به آموزش و مديريت دانسته» با كمك همسرم تهيه و تنظيم شده است.
اصولاً فن شناسى اطلاعات، تحول زيادى در آموزش ايجاد كرده است. برخى از امكانات جديدى كه فن شناسى اطلاعات عرضه مى كند، يكى اين است كه ارتباط بين «ياددهنده» و «يادگيرنده» را تغيير مى دهد. ديگر لزومى ندارد كه آموزش و يادگيرى در يك مكان و همزمان صورت بگيرد. از طريق فن شناسى اطلاعات مى توانيم يادگيرى الكترونيك، يادگيرى از راه دور، يادگيرى غيرهمزمان و انواع روش هاى يادگيرى را به اجرا دربياوريم و مشكلات مكانى و زمانى را از ميان برداريم.
علاوه بر اين موارد، امكاناتى مثل موتورهاى جست وجو، كتابخانه هاى الكترونيك، دادكاوى و ابزارهاى اكتشاف معرفت در اختيار محققان است و آنها مى توانند به سرعت منابع موردنياز و سوابق كارهاى انجام شده را مطالعه كنند. در گذشته، چنين امكاناتى در اختيار هيچ محققى نبود.
وجود اين امكانات موجب ارتقاى كيفيت آموزش مى شود و به همين دليل ما بايد از اين ابزارها، امكانات و وسايل استفاده كنيم. اما حرف من اين است كه اين استفاده بايد توأم با ابتكار باشد. اگر اين نوع استفاده با ابتكار همراه باشد، آموزش هم متحول مى شود. چون فلسفه هاى حاكم بر آموزش و نحوه استفاده از اين وسايل و فنون تغيير پيدا مى كند. وقتى ما از فن شناسى اطلاعات استفاده مى كنيم، ديگر لزومى ندارد به شيوه سنتى و مرسوم بياييم آموزش هاى لازم را ارائه دهيم. ما هنگامى كه مشكل هم مكانى و همزمانى نداريم، نيازى نيست كه فرضاً ۴۰ نفر در يك ساعت و زمان معين آموزش ببينند و در واقع آنها زمان خود را با زمان يك نفر كه ياددهنده است، تنظيم بكنند. در روش جديد، هر موقعى كه حداكثر آمادگى براى ياد گرفتن توسط يك نفر به وجود بيايد، او مى تواند شروع به يادگيرى كند. اگر در كلاس هاى حضورى، يك استاد به ۴۰ يا ۵۰ نفر درس مى دهد، اين رابطه مى تواند عوض شود و اقتصاد يادگيرى تغيير پيدا كند و يك نفر بتواند از معلومات و آگاهى ۳۰ يا۴۰ استاد بهره مند شود.
بنابراين آموزش، بيشتر مى تواند يادگيرنده محور باشد تا اينكه به برنامه محورى توجه شود. به تدريج، ما به سمت مدل هايى مى رويم كه نيازهاى يادگيرنده، تعيين كننده اصلى است و نه اينكه يك برنامه از پيش تعيين شده محتواى مطلب يادگيرى را تعيين كند. ضمناً نقش معلم هم دچار تحول مى شود.
من حتى از سالها پيش در ابتداى هر ترم، براى دانشجويان توضيح مى دهم كه تصور رايج از آموزش را كنار بگذارند و فكر نكنند كه دانش، چيزى است كه در ذهن استاد وجود دارد و در هر مرحله به ذهن آنها بايد انتقال پيدا كند. من با صراحت به آنها مى گويم كه آن مدل، كهنه شده است.
در حال حاضر ، استعاره ديگرى براى دانش به كار مى رود. امروزه گفته مى شود كه دانش، چيزى است كه بايد به وسيله يادگيرنده كشف شود، استاد هم صرفاً نقش كمك كننده را دارد و اصلاً نبايد نقش انتقال دهنده داشته باشد.
وقتى كه وسايل آموزشى عوض مى شوند، ما بايد سراغ تغيير رويكردها برويم. هر وسيله اى ، رويكرد خاص خود را مى طلبد.
در مقاله، نمونه هايى از ابتكار عمل ها را در زمينه آموزش عالى ارائه شده است. يك نمونه اش ، آموزش الكترونيكى است كه در روستاى «قرن آباد» و روستاهاى اطراف آن پياده شده است. روستاى قرن آباد بين گرگان و شاهرود قرار دارد.
متأسفانه هنوز نمونه هاى مشابهى مثل قرن آباد در جاهاى ديگر كشور نداريم. على رغم اينكه چندين سال است كه هم ايران و هم سازمان هاى وابسته به سازمان ملل تصميم گرفته اند براى ايجاد نمونه هاى مشابه در ايران سرمايه گذارى كنند.
نمونه هاى بين المللى ديگرى وجود دارد كه حتى از تجربه قرن آباد هم راديكال تر است. مؤسسه اى به نام گرين استار (Green Star) در روستاهاى دورافتاده تر پروژه هاى مشابهى پياده كرده است. يعنى در روستاهايى كه برق و تلفن هم ندارند و در مسير جاده هاى پررفت و آمد هم نيستند اين كارها را انجام داده اند. آنها با استفاده از تكنيك هاى غيرمتمركز مثل آنتن هاى بشقابى و مولدهاى خورشيدى موفق شده اند شكل هاى پيشرفته ولى كم هزينه توليدنيرو و ارتباطات را پياده سازى كنند. در ضمن سرمايه گذارى چندان كلانى هم مورد نياز نخواهد بود.
نحوه راه اندازى اين نوع پروژه ها به چه شكل است؟